Het is echt waar helemaal oké om voor jezelf te kiezen. Om een leven te creëren waarin je helemaal jezelf mag en kan zijn.
Dit onderwerp bespreek ik heel vaak met cliënten. Of ze nu komen voor massage, ayurveda of coaching, tijdens het gesprek komen we vaak weer bij ditzelfde thema: recht van zijn, recht van bestaan.
We krijgen het met de paplepel ingegeven. Alles wat we leren en doen staat in het teken van het meedraaien in het 'systeem'. We leren bepaalde vaardigheden die we nadien kunnen inzetten ten dienste van het systeem. En het systeem, tja, daar zijn voor- en nadelen aan. Maar daarover gaat het hier nu niet.
Waar het voor mij wel over gaat is het meedraaien in het systeem ten koste van onszelf. Want wanneer je in je leven op een punt gekomen bent dat je tijd en ruimte nodig hebt voor jezelf, door een gebeurtenis, persoonlijke groei, bewustzijnsverruiming, identiteitscrisis of burn-out, of ... dan is het helemaal oké om je terug te trekken uit het systeem en aandacht aan jezelf te besteden en even niet 'mee te draaien'.
Veel te vaak gaat dit gepaard met een gevoel van schuld. Een cliënt vertelde me eens dat ze niet durfde te gaan wandelen toen ik haar dat voorstelde, want ze was thuis met ziekteverlof en kon dan toch niet gewoon de deur uitgaan om te gaan wandelen terwijl anderen wel gingen werken. Een andere cliënt had het nodig om van mij te horen dat het oké was om het kleine kamertje te schilderen omdat ze wel nog wat energie over had en niet dagenlang plat in de zetel lag. Voor mij voelt dit als de omgekeerde wereld.
Ik geloof dat het in eerste instantie onze missie is om goed voor onszelf te zorgen, we hebben het leven ten slotte gekregen, en dat zowel op fysiek, mentaal, emotioneel als spiritueel vlak. En wanneer daaraan is voldaan, kunnen we ons inzetten voor anderen en mee dragen (familie, vrienden, maar evengoed onbekenden). Naar mijn gevoel is het vaak omgekeerd: je geeft en geeft en zet door tot je voorbij je eigen grenzen bent en wanneer de alarmbellen al 10x zijn afgegaan dan moet je, met veel pijn, schuld en schaamte, aan jezelf toegeven dat het niet meer gaat. Dat kan toch echt niet de bedoeling zijn?
De kans is groot dat er je tijdens je loopbaan van gemiddeld 40 jaar een moment komt waarop je even wordt gevraagd om stil te staan bij jezelf en je leven. Dit kan zijn naar aanleiding van een gebeurtenis of dankzij persoonlijke groei. Het is dan je volste recht, waarschijnlijk zelfs je plicht naar mijn aanvoelen, om hier gehoor aan te geven en even niet mee te draaien en tijd te nemen voor jezelf én je te laten dragen door datzelfde systeem. Wanneer het evenwicht terug hersteld is kan je opnieuw mee dragen vanuit liefde en dankbaarheid. Je leeft je leven in de eerste plaats voor jezelf, om te groeien, je te ontwikkelen als mens. Dat betekent niet dat je niet om anderen geeft of dat je er niet wil zijn voor de ander. Dat impliceert dat je verantwoordelijkheid opneemt voor je eigen leven en van daaruit geeft en deelt.
Dit is een visie, een mening, een mijmering. Je hoeft het er niet mee eens te zijn, een andere kijk kan alleen je bewustzijn verruimen...
Comentarios